Jednym z istotnych dylematów, przed jakimi staje lekarz protetyk wykonujący leczenie w oparciu o implanty śródkostne jest dobór właściwego łącznika protetycznego. Należy podkreślić, że przekładanie tej decyzji na laboratorium protetyczne jest istotnym błędem w postępowaniu specjalistycznym, ponieważ tylko lekarz ma możliwość pełnej oceny warunków pola protetycznego u pacjenta takich, jak: biotyp tkankowy, możliwości modelowania tkanek miękkich, klinicznie mierzona wysokość przezdziąsłowa, położenie płaszczyzny protetycznej implantu w stosunku do brzegu kości wyrostka zębodołowego itp. Rolą lekarza jest zatem przekazanie tych wszystkich informacji do laboratorium i zasugerowanie, jaki typ łącznika należałoby zastosować, bowiem ocena wykonywana tylko na podstawie modelu gipsowego z zamontowanym analogiem im- plantu i maską dziąsłową jest niewystarczająca.

Mimo, że każdy system implantologiczny ma w swoich zasobach wiele łączników standardowych, które różnią się między sobą szerokością i wysokością zarówno pod, jak i naddziąsłową oraz różnymi stopniami od- chylenia od osi centralnej implantów, to jednak wielość sytuacji klinicznych nie zawsze pozwala na optymalny dobór łącznika spośród oferowanych z katalogu systemowego. Stąd też wiele systemów proponuje rozwiązania umożliwiające swobodne modelowanie łączników metodą odlewania ze złota, tzw. UCLA. Łączniki te w czasach, kiedy dostępne są nowocześniejsze technologie niż metody odlewnicze stają się jednak coraz mniej popularne z powodu kosztów ich wykonania oraz braku biokompatybilności. 12 Innym rozwiązaniem, które również oferuje coraz więcej systemów implantoprotetycznych są tzw. łączniki tytanowe do skanowania, które stanowią stop- kę do klejenia indywidualnie projektowanej struktury cyrkonowej. Łączniki te, mimo że posiadają zalety łączników indywidualnych, mają jednak gorsze właściwości mechaniczne niż łączniki homogenne wykonane z tytanu i ich zastosowanie z tego powodu jest raczej ograniczone do strefy estetycznej.

Zaprezentowane postępowanie kliniczne, mimo że wydłuża proces wykonania korony o dodatkową wizytę kliniczną oraz o konieczność wykonania dodatkowego modelu, zostało sprawdzone przez nas przez lata pracy z systemem Ankylos, nawet w czasach, kiedy nie były dostępne łączniki indywidualne i daje bardzo dobre rezultaty kliniczne. Należy pamiętać, że wykonanie pod każdym względem optymalnej pracy protetycznej na implancie o połączeniu stożkowym łącznika z implantem w porównaniu do implantów o połączeniu typu stawu rzekomego, stwarza znacznie więcej problemów ze względu na małą tolerancję po- łożenia łącznika w implancie w stosunku do innych systemów. Z tego powodu przedstawione postępowanie pozwala uniknąć wielu błędów laboratoryjnych i klinicznych wykonawstwa pracy protetycznej.